Benvido/a a este post especial sobre o cambio climático.
Día Internacional Contra o Cambio Climático
Cada 24 de outubro conmemórase en todo o mundo o Día Internacional contra o Cambio Climático. Unha celebración instaurada pola Organización de Nacións Unidas para paliar os devastadores efectos que se están producindo nos últimos anos en todo o planeta.
Por iso en METEOtempo Galicia decidimos, sempre que hay algún acontecemento acerca do cambio climático, participamos enérxicamente. Este ano continuamos ca nosa campaña 2020 do cambio climático:
Confiamos en que este vídeo fora capaz de dar un golpe de realidade e comezar a concienciar á poboación.
ARTÍCULO CAMBIO CLIMÁTICO
Estamos peor que en 1992: así cambiou o clima desde o Cume de Río
As emisións de CO2 relacionadas cos combustibles fósiles han aumentado un 61%
En 1992 celebrouse o Cume da Terra de Río de Janeiro (Brasil), na que 159 países aprobaron compromisos para frear o cambio climático. Este cume serviu para que se aprobase o Protocolo de Kioto en 1997 e o Acordo de París en 2015. Actualmente, está a celebrarse en Madrid o Cume do Clima anual, 27 anos despois da de Río, e preguntámonos se imos por bo camiño para frear o quecemento global. Á vista dos datos, non.
Temperatura do planeta
En 1990 o Panel Intergobernamental sobre o Cambio Climático ( IPCC) publicou o seu Primeiro Informe de Avaliación, que concluía que as temperaturas aumentaran en entre 0,3 e 0,6 graos desde niveis preindustriales. O segundo, publicado en 1995, confirmou que este quecemento debíase á actividade humana.
A temperatura media do planeta estará a finais de 2019 1,1 graos por encima dos niveis preindustriales, segundo datos da Organización Meteorolóxica Mundial ( OMM). Este ano vai camiño de converterse no segundo ou terceiro máis cálido rexistrado desde que hai medicións fiables, que arrincan en 1850.
As temperaturas medias para os períodos de cinco anos (2015-2019) e de dez anos (2010-2019) son as máis altas rexistradas case con seguridade, a falta de pechar o ano e tamén segundo datos da OMM.
O acordo de París de 2016 ten como obxectivo que o incremento medio da temperatura quede por baixo dos dous graos en 2100 e, na medida do posible, por baixo de 1,5. Nacións Unidas advertiu de que o obxectivo de 1,5 “estará fóra do noso alcance antes de 2030” se non se acometen reducións de emisión de gases de efecto invernadoiro en todo o planeta.
Emisións de gases de efecto invernadoiro
Desde 1990, as emisións de CO2 vinculadas aos combustibles fósiles han crecido un 61%. 2019 pechará cun incremento das emisións de CO2 do sector fósil dun 0,6% respecto ao ano anterior, segundo o informe anual do Global Carbon Project. En 2018 creceron un 2,1% e en 2017 un 1,5%.
Máis da metade de todo o CO2 expulsado á atmosfera debido á queima de combustibles fósiles emitiuse nas tres últimas décadas (desde 1989). O xornalista David Wallace- Wells fala diso no seu libro O planeta inhóspito, citando datos dun estudo do Laboratorio Nacional Oak Ridge, de Tennesse (EE UU), publicado en 2017. “Infliximos máis dano ao devir do planeta e á súa capacidade para soportar a vida e a civilización humanas desde que Al Gore publicou o seu primeiro libro sobre o clima [1992] que en todos os séculos -todos os milenios- anteriores”.
E iso a pesar de que en 1997 asinouse o Protocolo de Kioto: as nacións desenvolvidas comprometéronse a reducir as súas emisións nunha media de 5,2% para o período 2008-2012, con grandes variacións nas metas de cada país (maiores para os países xa industrializados). En 2001, o presidente de Estados Unidos George W. Bush retirou ao seu país deste protocolo. En 2019 fíxoo Trump do Acordo de París, dous anos despois de anunciar a súa intención de facelo.
Nos acordos que xurdiron do Cume da Terra de Río de Janeiro, en 1992, China e India quedaban fóra dos Estados industrializados que tiñan a obrigación de asumir as maiores responsabilidades para reducir a contaminación, ao non estar entre os máis contaminantes. Pero en 2019 os países máis contaminantes xa son, por esta orde, China (co 26,8% das emisións de gases de efecto invernadoiro), Estados Unidos (13,1%), India (7%) e Rusia (4,6%). A UE no seu conxunto suma un 9%. Segundo un informe da ONU, o 75% dos países non está a facer o suficiente para controlar as emisións.
Xeo nos polos e en Groenlandia
O nivel do mar subiu 9,44 centímetros de media en todo o mundo entre 1993 e 2019, segundo datos da NASA. O ritmo anual está a incrementarse, segundo un estudo publicado en Nature: na década de 1960 era dun milímetro ao ano e na actualidade supera os tres milímetros por ano.
A NASA publicou un vídeo en 2016 no que se apreciaba o desxeo do Ártico desde 1984. Os resultados mostran que o xeo máis antigo está a desaparecer, a pesar de que é máis groso e resistente que o novo, #ante a subida de temperaturas do verán. A capa de xeo do mar é cada vez máis vulnerable ao quecemento do océano e a atmosfera.
A capa xeada do nordés de Groenlandia diminuíu en 10.000 millóns de toneladas ao ano desde principios de 2000, segundo un estudo de 2014. Este traballo recollía que este desxeo “é un dos principais contribuíntes da subida global do nivel do mar nos últimos 20 anos, dando conta de 0,5 milímetros de aumento por ano do total de 3,2 milímetros anuais ao ano”.
@La Antártida perdeu tres billóns de toneladas de xeo desde 1992, segundo un estudo publicado en 2018. Isto correspóndese cun aumento do nivel do mar de 8 milímetros. O ritmo de desxeo tamén se acelera: o continente pasou de perder unha media de 76.000 millóns de toneladas anuais ata o ano 2012 a ver como desaparecen 219.000 millóns cada ano durante os seis anos seguintes.
Acidificación dos océanos
Os océanos asimilan máis dunha cuarta parte do CO2 emitido polos humanos. Nos últimos 50 anos, os océanos retiveron o 90% do exceso térmico debido ao cambio climático. A metade desa calor foi absorbido desde 1997 e, hoxe en día, os océanos acumulan polo menos un 15% máis de enerxía que no ano 2000, segundo recolle tamén Wallace- Wells no seu libro.
A consecuencia é a acidificación mariña, que está a arrasar concas hídricas do planeta, contribuíndo á súa vez á liberación de xofre na atmosfera, entre outros efectos. Esta maior acidez “podería engadir entre un cuarto e medio grao ao quecemento”.
Fenómenos meteorolóxicos extremos
As ondas de calor perigosas multiplicáronse por 50 desde 1980, segundo recolle David Wallace- Wells no planeta inhóspito. Son moitos os exemplos de récords que se bateron, para mal, nos últimos anos: os cinco veráns máis calorosos en Europa desde o ano 1500 tiveron lugar desde 2002, segundo un informe do Banco Mundial. As inundacións anuais cuadriplicáronse desde 1980 e duplicáronse de 2004 a 2018, segundo o Consello Consultivo Científico das Academias Europeas. Cinco dos 20 peores incendios da historia de California tiveron lugar en 2017.
En Asia, nas catro últimas décadas a intensidade dos tifones aumentou entre un 12% e un 15%, e a proporción de tormentas de categorías 4 e 5 multiplicouse por dúas (por tres nalgunhas zonas), como recolle Wallace- Wells.
O exemplo da capa de ozono
Nunha reportaxe de 2015, O PAÍS cualificaba a capa de ozono como "unha lección para o cambio climático”. En 1985 detectouse un enorme buraco na capa de ozono sobre a Antártida, por culpa dos clorofluorocarburos ( CFC). En apenas dous anos, prohibíronse en todo o mundo estes compostos, presentes en produtos como os aerosois e o gas que arrefriaba os refrixeradores.
O buraco seguiu crecendo ata alcanzar a súa máxima extensión no ano 2000, pero sería un 40% máis grande sen esta prohibición. Desde entón, o buraco foise pechando, chegando á súa menor extensión en 2019, aínda que é certo que nos últimos anos detectouse que a concentración de ozono atmosférico noutras latitudes do planeta está a diminuír, sen que os científicos saiban se por culpa de partículas de orixe industrial ou do cambio climático.
ARTÍCULO DE: https://verne.elpais.com/verne/2019/12/05/articulo/1575560850_842669.html
TRADUCIDO POR: METEOtempo GALICIA
RESUMEN CAMBIO CLIMÁTICO - CRONOLOXÍA
1988. Creación do GIEC
O Grupo Intergobernamental de Expertos sobre o Cambio Climático ( GIEC, ou IPCC polas súas siglas en inglés), baixo a égida do PNUMA e da OMM, está a cargo do seguimento científico dos procesos de quecemento climático.
Xuño de 1992. Cume da Terra en Rio de Janeiro (Brasil). Firma da CMNUCC
O seu obxectivo é estabilizar as concentracións atmosféricas de gases de efecto invernadoiro nun nivel que evite toda perturbación humana perigosa do sistema climático. Entra en vixencia o 21 de marzo de 1994 despois de 50 ratificacións.
Decembro de 1997. 3ª COP (Kioto, Xapón). Firma do Protocolo de Kioto
Segundo este protocolo, os países industrializados agrupados no anexo B do Protocolo (30 países industrializados: Estados Unidos, Canadá, Xapón, países da UE, países do antigo bloque comunista) comprométense a reducir as emisións de gases de efecto invernadoiro nunha media de 5,2% antes de 2012, con respecto ao nivel de 1990.
Marzo de 2001. Estados Unidos renuncia a limitar as súas emisións de gases de efecto invernadoiro.
O novo Presidente de Estados Unidos, G. W. Bush dá a coñecer que renuncia á regulación das emisións de gases de efecto invernadoiro e afirma a súa oposición ao Protocolo de Kioto.
Novembro de 2001. 7ª COP ( Marrakech, Marrocos)
Tradución xurídica das normas de aplicación do Protocolo de Kioto. Asígnanse medios técnicos e financeiros aos países en vías de desenvolvemento.
16 de febreiro de 2005. Entra en vixencia o Protocolo de Kioto (logo de ser ratificado por Rusia)
En efecto, para entrar en vixencia, o acordo internacional tiña que ser ratificado por un mínimo de 55 países, que representase un 55% das emisións de gases de efecto invernadoiro.
2005, clasificado ano máis quente
Un informe da NASA (24 de xaneiro de 2006), constata que o ano 2005 foi o ano máis quente desde o fin do século XIX. A Terra quentouse 0,8° C nun século e 0,6° C nos últimos 30 anos.
Febreiro de 2007. Publicación do 1 er volume do 4º informe do GIEC: as bases científicas físicas
Os científicos do Grupo de Expertos das Nacións Unidas establecen a responsabilidade humana no quecemento climático. Trátase do 4º informe dunha serie iniciada en 1990, e constitúe o balance de 6 anos de traballos efectuados por máis de 2500 científicos.
Maio de 2007. Creación do Foro das Principais Economías sobre cambio climático ( MEF)
O Presidente estadounidense, G. W. Bush, lanza o MEF co obxectivo de competir coas negociacións efectuadas no CMNUCC. Reúne aos principais países contaminantes do planeta, que xuntos representan máis do 80% das emisións mundiais e o 80% do consumo de enerxía do mundo: Alemaña, Australia, Brasil, Canadá, China, Corea do Sur, Francia, India, Indonesia, Italia, Xapón, México, Rusia, Reino Unido, Sudáfrica e a Unión Europea.
12 de outubro de 2007. Outórgase o premio Nobel da Paz ao exvicepresidente estadounidense Al Gore e ao GIEC
Recompénsanse “os seus esforzos de recompilación e difusión dos coñecementos sobre o cambio climático provocado polos seres humanos".
3-14 de decembro de 2007. 13ª COP ( Bali, Indonesia). Adopción do plan de acción de Bali
Chégase a un acordo in extremis, logo de dúas semanas de difíciles negociacións, sobre a “folla de roteiro” que culminaría en 2009, en Copenhague, cun novo tratado.
12 de decembro de 2008. O Consello Europeo adopta o “paquete enerxía clima”
O Consello Europeo de Bruxelas adopta un plan de loita contra o quecemento climático para o período 2013-2020: redución do 20 % das emisións de gases de efecto invernadoiro ( GEI), aumento a 20 % da cota de enerxías renovables no consumo enerxético total da UE e mellora do 20 % na eficacia enerxética da Unión Europea.
Decembro de 2009. 15ª COP (Copenhague, Dinamarca). Firma do Acordo de Copenhague
O texto, que non é xuridicamente vinculante, afirma por primeira vez a necesidade de limitar o quecemento global a 2° C con respecto á era preindustrial, pero non establece obrigación algunha en canto ás cifras de redución de emisións gases de efecto invernadoiro. Soamente os anexos recompilan os compromisos voluntarios dos países para alcanzar o obxectivo dos 2° C.
Novembro de 2010. O PNUMA publica o Informe “ Emissions Gap Report”
Devandito informe de feito conclúe que os compromisos de redución das emisións de gases de efecto invernadoiro adoptados polos países en Copenhague son insuficientes para alcanzar o obxectivo de 2° C como máximo para o quecemento climático.
10 de decembro de 2010. 16ª COP (Cancún, México). Firma dos acordos de Cancún
Os acordos de Cancún, considerados como un éxito, soamente baséanse en mecanismos non vinculantes, que confirman os compromisos unilaterais adoptados na conferencia de Copenhague de 2009 e non prevén ningunha solución para estender o protocolo de Kioto máis aló de 2012. Esta misión confíase ao Cume de Durban, a fins de 2011.
Fonte: Adaptado libremente do cerco internet de "A Documentación Francesa”: http://www.ladocumentationfrancaise.fr/dossiers/changement- climatique/ chronologie. shtml
Para completar (a futuro):
28 de novembro - 9 de decembro 2011.
17a Conferencia das Partes da Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático, Durban, Sudáfrica
20 ao 22 de xuño de 2012.
Cume da Terra en (“Río+20”), Rio de Janeiro (Brasil)
31 de decembro de 2012.
Vencemento do primeiro período de compromiso do protocolo de Kioto
2013-2015.
Publicación do 5º informe do GIEC e revisión da CMNUC (2015)
Revisión do obxectivo de 2° C de quecemento en vista dos últimos elementos científicos achegados polo GIEC e polos resultados dos primeiros informes bienais comunicados polos países no marco dos Acordos de Cancún.
Clima e medio ambiente
O movemento One Planet
Paris 2015 / COP21
París 2017 / COP 23
A negociación internacional sobre o cambio climático
Cronoloxía do Clima
A acción de Francia nas negociacións climáticas
O financiamento, un reto fundamental na loita contra o cambio climático
Francia mobilizada para responder o desafío climático
CRONOLOXÍA POR: https://www.diplomatie.gouv.fr/es/politica-exterior/clima-y-medio-ambiente/la-negociacion-internacional-sobre/article/cronologia-del-clima
TRADUCIDO POR: METEOtempo GALICIA
Ningún comentario:
Publicar un comentario